Şənbə qonağı
"- Bilirsən, mən elə bir şey oxumaq istəyirəm, əlimi stola vurub deyim, bax, bu yazıçıdır! Belə əsərə rast gəlməmişəm, hələ də yoxdur.
- Bəs sizi oxuyandan sonra kimlər əlini stola çırpıb?.."
"Şənbə qonağı" rubrikasında Cavid Zeynallının həmsöhbəti "Ulduz" jurnalının baş redaktoru, yazıçı Elçin Hüseynbəylidir.
- Elçin bəy, əlli yaşınız tamam oldu. Yubiley ilini necə keçirirsiniz?
- Hər şey öz axarı ilə gedir. Dünən necə idimsə, bu gün də eləyəm, qardaş. Heç bir fərq yoxdur. “Yolayrıcında qaçış” romanım çapa hazırlanır. Bu yaxınlarda işıq üzü görəcək. Həmin romanla mən Azərbaycanda yeni bir layihəyə start verəcəm.
- Bu barədə bir az ətraflı olarmı?
- Hələlik, açıqlamaq istəmirəm. Kitab nəşr olunsun, sonra layihənin nə olduğunu deyəcəm. Azərbaycanda bizim nəsildə bir çox başlanğıclar, məsələn, ilk romanların, dram əsərlərinin yazılması, ilk imza günlərinin keçirilməsi, poliqrafiya baxımından ilk maraqlı kitab dizaynlarının hazırlanması mənim imzamla bağlıdır. Nəhayət, istəyirəm, bu layihəylə də ilkə imza atım, başqaları mənə baxıb örnək götürsünlər. Düşünürəm, kitab çox gecikməz, bir həftəyə işıq üzü görəcək.
- Adətən, yazmağa yeni başlayanda insanın ədəbi karyera ilə bağlı müəyyən planları, arzuları, istəkləri olur. Məsələn, pul, şöhrət, yaxşı həyat şəraiti... Otuz ildir yazı-pozu ilə məşğulsunuz, gənclikdən gələn istəklərinizə uyğun yazıçı taleyi yaşaya bilirsinizmi?
- Mən yazmağa başlayanda yazıçıların taleyi tamam başqaydı. Söhbət, əlbəttə, yaxşı yazıçıdan gedir. Yaxşı yazıçının cəmiyyətdə tutduğu mövqe də, yaşayış tərzi də, imkanları da çox fərqliydi. Bu baxımdan şübhəsiz, biz bu həyatı yaşaya bilmirik. Görünür, bizim taleyimizə də bu yazılıbmış. Amma söhbət hansı səbəbdən yazıçı olmaqdan gedirsə, bu, adətən, hər kəsdə eyni olur. Təbii ki, bu həm də insanın təbiəti, xarakteri ilə bağlı olan məsələdir. Yəni fikirləri ifadə etmək, düşündüyünü yazmaq və s. Bu, bir iddiadır. İkinci özümlə bağlı iddia - fərqli yazmaqdır. Burda heç şübhəsiz, şöhrətin də payı var. Ancaq şöhrətdən asılı olmaq lazım deyil. Mənim işim-gücüm, yazı-pozum həmişə öz axarı ilə gedib. Nə süni şəkildə reklamla məşğul olmuşam, nə də kimlərisə özüm haqqında fikir deməyə şirnikləndirmişəm. Mən necə var, eləyəm: Elçin Hüseynbəyli – yazıçı, dramaturq, publisist... Əsər hansı janrda mənim beynimə və qəlbimə gəlirsə, o şəkildə də yazıram. Ona görə, mənim yaradıcılığım hardasa hərtərəflidir.
- Sizin gənclərlə bağlı keçirilən tədbirlərdəki çıxışlarınızda, müsahibələrinizdə qırmızı xətlə keçən bir fikir var: ədəbiyyatın gələcəyi haqqında nədənsə, çox bədgümansız. Hətta, gəncləri bəri başdan fikirlərindən daşınmağa çağırırsınız. Bu nə ilə bağlıdır?
- Bilirsən, mənim bu məsələyə mövqeyimdə ikili yanaşma var.
Birinci yanaşma ondan ibarətdir ki, ədəbiyyat indiki zamanda öz mahiyyətini və cəmiyyətin ədəbiyyata olan marağını getdikcə itirir. Görünür, bu bizim yaşadığımız zamanın dinamikası, insanların düşüncəsinin bir qədər fərqli inkişafı ilə bağlıdır. İkinci yanaşma ondan ibarətdir ki, bayaq dedim, mən ədəbiyyata gələndə yazıçı statusu yazıçıya tamam başqa imtiyazlar, üstünlüklər verirdi. Yəni yazıçılıq bir növ qibtə olunacaq səviyyədəydi. İndisə bu peşə bir az macərapərəstlik xarakteri alıb. Yəni hansı zəmanədir, - texnika əsridir, insanlar bu inkişafdan bəhrələnirlər və bu, onların həyatına müəyyən rəng, təmtəraq qatır, sən də, kitabın alınmadığı cəmiyyətdə oturub yazıçılıq edirsən?! Bu nə dərəcədə lazımdır? Kimə lazımdır? Mən cavanlara onu demək istəyirdim və yenə təkrar edirəm: bizim yazıçılıqdan müəyyən gözləntilərimiz ki var idi, onlar bizi məyus etdi. Cavanlara isə, bizim əldə etdiklərimiz də nəsib olmayacaq. Başa düşürsən, nə demək istəyirəm?! Ona görə qismət olmayacaq ki, ədəbiyyat, sənət tamam başqa istiqamətdə inkişaf edir. Düşünürəm, bu gün də, gələcəkdə də kitaba yox, DVD disklərə, vizuallığa maraq artır və artacaq. Bu baxımdan cavanları çəkindirmək istəyirəm. Siz düşünməyin ki, ədəbiyyat sizi maddi baxımdan təmin edəcək. İndi cavanların çoxu roman yazır. Düşünmürəm ki, onlar həyatlarını roman yazmaqla qura biləcəklər, öz ailələrini kitab yazmaqla dolandıra biləcəklər. Yenə əvvəlki fikrimin üstündə qalıram: əvvəlcə həyatınızı qurun! Bu nədir: dolanmaq üçün sənə pul gətirən iş, ev, ailə... Bütün bunları qurandan sonra ədəbiyyat haqqında düşünmək olar. Yəni bundan sonra sən ədəbiyyatı, yazı-pozunu əyləncə kimi dərk edə bilərsən.
- Bütün bu sadaladığınız imtiyazları sizə ədəbiyyat verməyib?
- Yox! Mənim qazancım jurnalistikadan olub. Məsələn, Azadlıq Radiosunda işləyəndə bir qədər para qazanıb həyatımı qurmuşam. Ədəbiyyat mənə müəyyən populyarlıq gətirib və bundan çıxış edərək müəyyən qədər maddi təminat yaradıb. Ancaq bütövlükdə ədəbiyyat mənə sənin dediyin kimi böyük imtiyazlar verməyib. İstəyim odur ki, bizim çəkdiyimiz əziyyəti cavanlar çəkməsinlər. Sənin qırmızı xətt adlandırdığın fikirləri söyləyəndə mən bunu nəzərdə tutmuşam! O ki qaldı ədəbiyyatın taleyinə, düşünürəm, bütün dünyada bu peşə təxminən arxa plana keçir və proses davam edəcək. Hətta iyirmi ildən sonra kağız məhsullarının yox olacağı barədə də proqnozlar var.
- Amma belə bir vaxta siz yenə kağız kitab nəşr etdirirsiniz...
- Ona görə ki, bizim axarımız, bizim inkişafımız bu cürdü. Mən
onu geri döndərə bilmərəm. Mənim ədəbiyyatla bağlı arxada 30 ilim varsa, gələn gənclərin qabaqda 30 ili var. Mən nəyisə dəyişə bilmərəm, amma onlar bacarar!
- 30 il çəkdiyiniz əziyyətin müqabilində maddi təminatınız qənaətbəxşdir?
- Birmənalı şəkildə xeyir! Mənim məhsuldarlığım, əmək potensialım gündən-günə artıb. Əvvəl hekayə yazırdımsa, indi roman yazıram, dram əsərləri üzərində işləyirəm. Bunlar səhnəyə qoyulur, çap olunur, satılır... Həyatımda o gözlədiyim yaxşılaşma, sabitləşmə olmayıb və düşünmürəm ki, bundan sonra olacaq. Ona görə ki, bizim cəmiyyətdə insanların dünyagörüşləri, əxlaqları çox fərqlidir. Ədəbiyyatdan siyasətə qədər... Və bunların arasında hər şey gedir: təhsil, geniş mənada iqtisadiyyat, səhiyyə... Ona görə də çətin ağlım kəsir.
- Müsahibələrinizdən birində demisiniz, Sovet vaxtı yazıçı KQB-də incidilsə, senzuraya məruz qalsa da, özünü əhəmiyyətli adam kimi hiss edirdi. Açığı, bu fikir mənə xeyli təəccüblü göründü. Günü bu gün Elçin Hüseynbəyli eyni taleyi yaşamağı arzulayırmı?
- Yox, mənim dediyim o fikir nədən ibarət idi? O vaxt bir insanın yaxşı hekayəsi “Azərbaycan” jurnalında çap olunurdusa, artıq yazıçı pasportunu alırdı. Jurnal böyük tirajla yayılırdı və ən azı böyük bir mahal bilirdi ki, belə bir yazıçı var. İndi sən istəyirsən, hər ay “Azərbaycan” jurnalında dərc olun, o effekti yarada bilməzsən. İkinci məsələ ondan ibarət idi ki, bəli, mən deyirdim, o dövrün yazıçıları öz dəyərlərini, əhəmiyyətlərini daha yaxşı hiss edirdilər. Əgər onlara qarşı basqı vardısa, yazdıqlarından qorxurdularsa, artıq hökumət-fərd qarşıdurması yaranırdı. Bu qarşıdurmada insan özünün nə qədər mənalı olduğunu dərk edirdi. İndi cəmiyyət-hökumət-fərd qarşıdurması o dərəcədə parlaq deyil. Çox nadir hallarda kiminsə sərt yazısına reaksiya verilə bilər. Bunu da yazar özü arzulayır. Bizi bəyənməyən opponentlər həmişə deyirdilər, əvvəl şöhrət, sonra ədəbiyat, məhsul lazımdı. Mənim düşüncəmdə olan adam fərqli fikirləşir. Deyirdim, bizə ədəbiyyat lazımdı. Şöhrəti, populyarlığı sənə ədəbiyyat gətirə bilər. Təxminən on il keçib, nəticədə biz haqlı çıxdıq. Ad çəkmədən deyim, o adamlar ki, məhsulsuz gündəmə gəlmək istəyirdilər, ədəbiyyat magistralından kənar qaldıqlarını başa düşdülər.
- Yəni bu on ildə sizi qane edən, zövqünüzü oxşayan bir əsər yaranmayıbmı?
- Şeirlər var. Deyim sənə, məsələn, ... ( xeyli düşünür) Aysel Əlizadənin bir şeiri xoşuma gəldi. Deyəsən, “məndən sonra doğulacaq qadına xitab” idi adı. Qismətin, Fərid Hüseynin, Sevinc Pərvanənin bəzi şeirlərini bəyənirəm. Amma nəsr sahəsində içi sən qarışıq, məni tərpədən imza yoxdur. Bilirsən, mən elə bir şey oxumaq istəyirəm, əlimi stola vurub deyim, bax, bu yazıçıdır! Belə əsərə rast gəlməmişəm, hələ də yoxdur. Bilirsən niyə? Anar, Əkrəm Əylisligilin nəsli fərqi düşüncə, fərqli üslubla 60-cı illərdə Azərbaycan ədəbiyyatına gəldilər. 90-cı illərdə də müəyyən mənada fərqli üslubla gələn yazıçılar oldu. “Rəqs edən oğlan”
kitabımı oxuyan adamlar bunu etiraf edərlər. Yazıçı ilk kitabı ilə göstərməlidir ki, hamı kimi düşünməyən bir yazıçı gəlir ədəbiyyata. Hələ ki, bizimkilərdə bunu görməmişəm.
- Həmin nəslin içindən yalnız öz adınızı çəkməyiniz bir az qəribə səslənmir?
- Yox, görürsən, məni düzgün başa düşmədin. Mənim hekayələrim demədim ki! Fərz edək, “Rəqs edən oğlan” Elçin Hüseynbəylinin yox, Məmmədin kitabıdır. Sadəcə, o kitabı oxuyanlar gördü ki, Azərbaycan ədəbiyyatına fərqli düşüncəli, buna qədər olmayan yazıçı gəldi. Cavanlarda bəli, müəyyən imitasiya meylləri var. İstəyirlər, Avropa müəlliflərini yamsılasınlar, avropalıya oxşasınlar. Amma mən bunun çox gözəl nümunələrini oxumuşam axı! Ona görə, o imitasiyalar sönük görünür.
- Sizə kimin təsiri olub?
- İlk təsirləndiyim yazıçılar dəhşətli dərəcədə fərqli olubar. Məsələn, sən sürrealist Luis Bunuellə deyək ki, absurdist Bekketi bir yerdə təsəvvür edə bilməzsən. Ancaq mən onların hər ikisini sevir və bəyənirdim. Müəyyən mənada Selincer və Platonovla ruh yaxınlığım var. Sən təsəvvür elə: impressionist Prusun ruhunu sevirdim. Bunlar çox fərqli yazıçılardır. Ancaq görünür, mən bu yazıçıların bənzərsizliyini görürdüm deyə, onları sevirdim. Yaxud Con Apdaykın sintetik povest və romanlarını oxuyub heyrətlənirdim ki, nə gözəl yazır. Çalışmışam, bu cür bənzərsiz yazıçıları oxuyum.
- Hekayələr kitabınız çıxanda belə bir rəy yarandı ki, Bekketdən ciddi təsirlənmələr var...
- Bekketdən bir hekayəmdə ciddi təsirlənmişəm və onu da yazmışam: “Bekket və üç nöqtə”. Söhbət ondan gedir ki, yenə deyirəm, Avropadan təsirlənmək olar. Məsələn, mən kostyum geyib, qalstuk taxaram, amma mahiyyətim – Cəbrayıllı, Qara Hüseynin oğlu, Qaçaq Hüseynalının nəvəsi Elçin Hüseynbəylidir. Mən bunu heç vaxt yadımdan və yaddaşımdan çıxarmalı deyiləm. Çünki zatı və kökü olan adamam, milləti, xalqı, torpağı olan vətəndaşam. Mənim əsərlərimdə bu görsənməlidir! Görsənmirsə, bəs kiməm?! Bizim gənclərdə çatışmayan bax, budur. Bir nəfərdə sadaladığım cəhətlər olsa, ad çəkərəm, amma bu kütləvidir deyə, ümumi danışıram. Məni düzgün başa düş, elə bir kitab rastıma çıxmayıb ki, oxuyub deyəm, əhsən!
- Sizi oxuyandan sonra kimlər əlini stola çırpıb?
- (Gülür). Bu barədə yazıblar. Çoxları yazıb! Tofiq Hacıyev yazıb, Vaqif Yusifli yazıb, Nizami Cəfərov yazıb, (yumruğunu aram-aram stola vurur - C.Z.), Rüstəm Kamal yazıb, Anar yazıb.
- Adlarını çəkdiyiniz insanlar romanlarınız haqqında da eyni fikirdədilər?
- Mənim ümumi yaradıcılığım haqqında reaksiyalar budur. Bu yazıları oxumaq lazımdır. Məsələn, “Rəqs edən oğlan” kitabım haqqında nə qədər məqalələr yazıldı. İstəyirdim, haqqımda
yazılanları kitab şəklində çıxarım. Sonra fikrimdən daşındım. Düşündüm, bu əlavə xərc olacaq. Üstəgəl, bu kitab mənə pul gətirməyəcəkdi. Ona görə, üstünlük verdim mənə az-çox pul gətirən kitaba. “Yolayrıcında qaçış” mənə para qazandıra bilər. Düzdür, yaradıcılığım haqqında olan kitab əsərlərim haqqında elmi iş yazan tələbələrə, magistrantlara, dissertantlara kömək olardı, amma belə uşaqlar müraciət edəndə, vəsaitləri elektron şəkildə verib, onlara kömək edirəm. İndiyə qədər yazdığım hekayələrimi kitab şəklində nəşr etdirmək fikrindəyəm. Bundan başqa, Markiz de Saddan tərcümə kitabım var. Açığı, çapa hazır kitablarım çoxdur. “Azıx” romanımı bitirmişəm, xırda düzəlişlərdən sonra çap etdirmək niyyətindəyəm. Düşünürəm, bu cür romanlara cəmiyyətdə ehtiyac var: bir qədər real, tarixi, macəra, fantastik... Cavanlardan sual vermişdin, yeri gəlmişkən, bir şeyi də deyim. Cavanların romanlarında çatışmayan cəhət milləti düşündürən problemlərlə bağlı böyük ideyanın olmamasıdır. Belə bir əsər yoxdur. Düzdür, onlar istəyirlər, siyasi publisistikadan bəhrələnərək roman yazsınlar. Yəni biz necə pisik, bizim iqtidar necə pisdir, müxalifət necə əclafdı və s. Bunlar ideya şəklində deyil. Hələ mən dili demirəm. Bu məsələ ümumiyyətlə, bərbaddır. Məsələn, deyirlər, az sonra... bizim dildə “az sonra...” yoxdur axı! Belə şeyləri türk televiziyalarından götürürlər və deyirlər, bizim qardaşlarımızdır. Nə olsun, Məmməd də mənim qardaşımdır! Amma düşüncələrimiz fərqlidir axı! Bir də görürsən, yazırlar: 8-10 adam həyətdə toplaşmışdı. Beş-altı adam deyirlər də! Hətta sənə deyim, bizim yazıçılar yiyəlik şəkilçilərini düzgün işlədə bilmirlər. Bu faciədir. Hələ mən demirəm e, nöqtəni, vergülü bilirlər, ya yox! Yazıçının predmeti dildir. Necə ki, nalbəndin predmeti metaldır. O metalı necə əritməyi, nə zaman soyutmağı, nə vaxt döyməyi bilmirsə, necə yaxşı sənətkar ola bilər. Əgər dili bilmirsənsə, sənə nə düşüb yazıçılıq edirsən?!
- Dili “təmiz”, axıcı olan yazıçılardan kimlərin adını çəkə bilərsiniz?
- Bizdən əvvəlki yazıçılar – 60-cılar dili gözəl bilirlər. Anar, Elçin, Əkrəm Əylisli, Mövlud Süleymanlı, Afaq Məsud... Bizim nəsildən Orxan Fikrətoğlunun hekayələrini rahat oxuyuram. Məqsəd Nurun “Şəhər meri” romanını normal hesab edirəm. Düzdür, onun dil qüsurlarına ilişirlər, amma düşünürəm, Məqsədin dili normaldır. Cavanların axtarışları yaxşıdır. Adam var, hekayənin süjetini danışa bilmir, roman yazır. Olmaz axı, belə! Mən roman yazana qədər 18 ilə 50-dən çox hekayə yazdım, sonra romana girişdim.
- Siz düşünürsünüz, 18 ilə 50-dən çox hekayə yazmaq meyardı? Yəni mütləq hekayədən romana keçmək lazımdı?
- Yox, meyar deyil, amma təcrübə məsələsi var axı! Adam var, anadangəlmə yazıçıdır və birbaşa romana girişir. Bu çox nadir hallarda olur. Məsələn, Murakami, Orxan Pamuk zəif hekayəçi, yaxşı romançıdır. Bəli, mənim stixiyam hekəyəçidir. Ona görə, romanlarım həcmcə böyük olmurlar.
- “Oxu zalı” sonuncu romanınızın müzakirəsini keçirdi və bilirəm, tənqidçilərdən xeyli narazı qaldınız. Azərbaycan tənqidinin hazırkı durumunu necə qiymətləndirirsiniz?
- Bilirsən, əvvəla, mən qərəzin əleyhinəyəm. Sağ olsunlar, bəzi həmkarlarım romana obyektiv qiymət verdilər. Həm də razı olmayan məqamları da dedilər. Başqa bir tərəf isə, ümumiyyətlə qərəz üstündə məqalələr yazdı. Oxucular həmin adamların mənimlə hansı münasibətdə olduqlarını bilmirlər. Həmin adamlar sırf şəxsi qərəzlikdən çıxış edirlər. Amma ümumiyyətlə, bütün tərifin, qərəzin üstündə bir tənqidçi düşüncəsi var. Tənqidçi düşüncəsi mənim nəzərimdə necə olmalıdır: birinci, ədəbiyyatdan yuxarıdır. Çünki, predmeti ədəbiyyatdır. Hər hansı bir əsərin janrını, tipologiyasını müəyyənləşdirmədən, onun haqqında fikir yürütmək olmaz. “Yolayrıcında qaçış” interaktiv roman tipidir. İdeyası var, mövzusu var, üslubu var, təhkiyyəsi var. Ancaq psixoloji qatlar zəifdir. Çünki müəllif bilərəkdən psixoloji qata girmir. Bu əsərə Dostoyevskinin “Cinayət və cəza” əsəri kimi yanaşmaq olmaz. Söhbət ağıllı tənqidçidən gedir, romanın tipologiyasını, janrını müəyyən edəndən sonra tənqidçi bilməlidir ki, müəllif məqsədinə nə dərəcədə nail olub. Bunu müəyyənləşdirmədən o romana klassik, yaxud psixoloji roman tipində yanaşmaq olmaz! Bu baxımdan bizim tənqid çox zəifdir. Sənə deyim ki, bir neçə yaşlı tənqidçini çıxsaq, cavan tənqidçilərin çoxunda tənqid istedadı, rentgen gözü yoxdur.
- Yazıçılar Birliyinin qurultayı ilə bağlı fikirlərinizi bilmək istərdim. Dəfələrlə demisiniz ki, islahat aparılmalıdır. Amma istərdim, bu islahatın konkret nədən ibarət olmasından danışaq...
- Birinci islahat elə özümüzdən başlamalıdır. Yəni jurnallardan, qəzetdən. Düşünürəm, dinamiklik artmalıdır. Jurnallarda, aparatda, katiblikdə bir ətalət var. Düşünürəm, biz bu ətalətdən qurtulmalıyıq.
- Bunu “Ulduz” jurnalına da aid edirsiniz?
- Hamısına aid edirəm. Mən işçilərimi hər gün danlayıram ki, heç
bir təşəbbüskarlığınız yoxdur, oturub gözləyirsiniz ki, görüm kim material gətirəcək. Bəzi ideyaları mən verirəm, bununla da qurtarıb gedir. Yazıçılar Birliyi dinamikləşməlidir. Katiblik daha çevik, daha təşəbbüskar olmalıdır. İrəli sürülən ideyalara operativ reaksiya verilməlidir. Əsas budur! Anar müəllim qalsa da, qalmasa da islahatlar olmalıdır. Bu necə, hansı şəkildə olacaq, deyə bilmərəm. Mən Anar müəllimin qalmasının tərəfindəyəm. Anar müəllim situasiyanı yetərincə qiymətləndirməyi bacaran ədalətli adamdır. Düşünürəm, Anar sədr qalandan sonra da islahatlara, yeniliklərə meydan açacaq.
- “Ulduz” jurnalının ünvanına söylənilən tənqidlərlə razısınızmı?
- Düşünürəm, “Ulduz” Azərbaycanda çıxan yəqin ki, ən yaxşı ədəbiyyat jurnalıdır. Bu jurnal Azərbaycan dilində çıxır, Azərbaycan tərbiyəsinə uyğun nəşr olunur. Bir dəfə demişəm, yenə təkrar edirəm: bu jurnalı hər kəs evinə apara bilər ki, arvadı da, qızı da rahat oxuya bilsin. Ancaq bəzi adamlar istəyir, biz elə jurnal buraxaq, ancaq özümüz oxuyaq, evə aparmayaq. “Ulduz” kifayət qədər normal jurnaldır. Sadəcə, daha dinamik və yeni olmağımızı istəyirəm. Bizim yaxşı rubrikalarımız olub. Məsələn, “Axtarış”, “Duet”, “Duel”, “21\21” və s . Mənim yeni fikirlərim, ideyalarım var. Çox təəssüf ki, o fikiləri ədəbi cameənin üzvləri başa düşmürlər. Bir tərəfə desən, gəl oturub normal söhbət edək, o yenə başlayacaq söhbəti ədəbiyyat ətrafına yönəltməyə. “Duel” rubrikasında dostlarımızın birinə dedim, bizi bəyənmirsiz, gəlin, çıxaq “duel”ə. Cavab bilirsən nə oldu? Dedilər, gəlib Yazıçılar Birliyinin rəhbərliyini söyəcəyik, razısınız? Dedim yox! Bu söyüş jurnalı deyil, axı!
- Jurnalın dizayn və elektron ünvanı haqqında hansı fikirdəsiniz?
- Hansı ədəbiyyat jurnalının dizaynı gözəldir ki, bizimki də olsun! Başa düşmürəm, siz hansı dizayndan danışırsınız?! Mənim stolumun üstündə Rusiyada, Türkiyədə çıxan ədəbiyyat jurnalları var. Gəl baxaq, görək, bizim jurnaldan hansı keyfiyyəti ilə seçilirlər? Növbəti sayı sizə verirəm. Gəlin çıxarın, bizə də dizaynın nə olduğunu öyrədin! Yox, bizim dizaynerimizi bəyənmirsinizə, mən nəşriyyatın dizayneri ilə danışacam, sizə kömək edər.
- Sizinlə görüşə gəlməzdən əvvəl “Ulduz”un elektron variantına baxdım. Sonuncu sayı ötən ilin oktyabrı...
- Mən hər nömrəni verirəm. Öz jurnalımızdan bezmişəm, təzədən girib elektron variantını oxuyum?! Nəsə problem olanda, siz bizə deyin, ölçü götürək.
- Rejissor Fehruz Şamiyev “Gözünə gün düşür” hekayəsinə qısametrajlı film çəkdi. Filmdən razı qaldınız?
- Rejissorun ilk işlərindən biridir. Nəzərə almaq lazımdır ki, qısametrajlı filmlərə ayrılan vəsait də o dərəcədə olmur. Düşünürəm, normal filmdir.
- Demişdiniz, pyeslərinizdən bir neçəsini Milli Dram Teatrına təqdim etmisiniz. Əsərlərinizin səhnə taleyi haqqında nə xəbər var?
- Bu yaxınlarda rəsmi olaraq iki pyesimi – “Sezar” və “Fatihə”ni təqdim etmişəm, ancaq hələlik bir səs yoxdur. “Fatihə”ni səhnələşdirmək istəyirdilər, teatr təmirə bağlandı deyə, baş tutmadı. Ümid edirəm, əsərlərim Milli Teatrda oynanılacaq və bu əsərləri vaxtilə səhnəyə qoymayan adamlar tənə ilə üzləşəcəklər. Mən buna əminəm.
- Son vaxtlar Elçin Əfəndiyevin “Teleskop”, Afaq Məsudun “Qatarın altına atılan qadın” tamaşaları nümayiş olundu. Bu tamaşalar haqqında fikirlərinizi bilmək maraqlı olardı...
- Yox, heç birinə baxmamışam. Ona görə fikir söyləyə bilməyəcəm.
Cavid ZEYNALLI
Həmçinin oxu
Aqşin Yenisey: "Mən Azərbaycan dilinin atasıyam"
